تبريك ميلاد آقا امام زمان امام عصر

 

در غم هجر رخ ماه تو در سوز و گدازيم
تا به كي زين غم جانكاه بسوزيم و بسازيم

شب هجران تو اخر نشود رخ ننمايي
در همه دهر تو در نازي و ما گرد نيازيم

آيد آن روز كه در بازكني پرده گشايي
تا به خاك قدمت جان و سر خوش بيازيم

به اشارت اگرم وعده ديدار دهد يار
تا پس از مرگبه وجد آمده در ساز و نواييم

گر به انديشه بيايد كه پناهي سا به كويت
نه سوي بتكده رو كرده و نه راهي حجازيم

ساقي از آن خم پنهان كه ز بيگانه نهان است
باده در ساغر ما ريز كه ما محرم رازيم
(1)

دل را ز بي خودي سر از خود رميدن است
  جان را هواي از قفس تن پريدن است
 
از بيم مرگ نيست كه سر داده ام فغان
بانگ جرس ز شوق به منزل رسيدن است

دستم نمي رسد كه دل از سينه بركنم
باري علاج شكر، گريبان در يدن است

شامم سيه تر است ز گيسوي سركشت
خورشيد من برآي كه وقت دميدن است

سوي تو اي خلاصه گلزار زندگي
 مرغ نگه در آرزوي پركشيدن است

بگرفته آب و رنگ ز فيض حضور تو
 هر گل در اين چمن كه سزاوار ديدن است

با اهل درد شرح غم خود نمي كنم
تقدير قصه دل من ناشنيدن است

آن را كه لب به جام هوس گشت آشنا
روزي (امين) سزا لب حسرت گزيدن است
(2)

زهي جمال رخش كرده پرتو افشاني
به ماه چارده و آفتاب رخشاني

زهي ولي خدا قطب عالم امكان
جهان جود و كرم پيشواي يزداني

ظهور قدرت دادار حجت بن حسن
كه ظاهر است از او كبرياي سبحاني

نجات امت مظلوم و خلق مستضعف
اميد مردم محروم و فيض رحماني

سپهر مجد و شرف شمس آسمان جلال
جمال غيب ابد شاه ملك امكاني

اگر چه پر شده عالم زفتنه و زفساد
مسلط اند به دنيا جنود شيطاني

به نام صلح و دموكراسي و وطن خواهي
زنند ضربه به شخصيت مسلماني

گرفته است بشر راه انحراف و خطا
به هر مكان نگرم تيره است و ظلماني

بگيرد ار همه اقطار محنت ايام
شب فراق شود هر چه بيش طولاني

بمان به جا و مشو نااميد چون آيد
امام و منجي كل مقتداي پاياني

سليل احمد مرسل همان كسي كه خدا
عطا نموده به او منصب جهانباني

جهان نجات دهد از فساد و استكبار
دوباره زنده كند راه و رسم انساني

در آورد همگان زير پرچم اسلام
نظام مي نبود جز نظام قرآني

ظهور مي كند و مي كند اساس ستم
كند زمين و زمان را زعدل نوراني

امير معدلت آيين و معدلت گستر
دهد نجات همه خلق از پريشاني

خوش آن زمانه و آن روزگار و آن ايام
خوش آن حكومت و آن عدل و عصر روحاني
(3)