* با آمدنت بهار دل پيدا شد

                             بلبل به نوا آمد و گلها وا شد

                                                              اي كاش كه رفتنت نمي ديدم من

با رفتن تو قيامتي بر پا شد

***

*تنها نه دل و سينه و سر ميسوزد

                                          خورشيد و ستاره و قمر مي سوزد

                                                                            هر شب كه به گلزار تو آيم بينم

از داغ تو لاله تا سحر مي سوزد

***

*مي سوخت چو شمع تا سحر در شب مرگ

                                     بشكفت گل از گل رخش در تب مرگ

                                                                           آرامتر از هميشه با ياد خدا

گل خنده زد و نهاد لب بر لب مرگ

 ***

*تصوير تو را چو خاك در قاب گرفت

                                     آئينه شكست و گريه بر آب گرفت

                                                                            اي هم نفسم نماز آيات بخوان!

خورشيد به گل نشست و مهتاب گرفت

 ***

*دنيا به عزاي تو يتيمانه گريست

                                هر مرد و زن و عاقل و ديوانه گريست

                                                                                من كودك معصوم يتيمي ديدم

آنروز چه مظلوم و غريبانه گريست

 ***

*هر دل شد حجله اي براي غم تو

                                  هر ديده چو دجله است در ماتم تو

                                                                        از ياد نرفته اي كه دلها با توست

دل نيست مگر دلي كه شد همدم تو

***

*گل رفت و شميم خوشش اينجاست هنوز

                                               بلبل به هوا ي گل چه شيداست هنوز

                                                                         رفتي ز جهان اگر چه اي روح خدا

ليكن علم مهر تو بر پاست هنوز

***

*افسوس كه نو بهار آخر گرديد

                                     آن باغ پر از شكوفه پر پر گرديد

                                                                            اندوه ، اندوه از فراق آن گل

كز بوي خوشش جهان معطر گرديد

ابوالفضل فيروزي(ني نوا)

با تشكر از جناب آقاي كريميان