براي تو مي نويسم، اي زينب! اي كه فرياد با تو آغاز شد و بيداد با تو رسوا! اي آزاد اسير! اي قامت سبز اعتراض! اي نهال بارور ايثار! اي جاري زلال متانت! اي آيه صراحت و عفت! اي آذرخش خشم! اي مظهر لطافت و رحمت! چگونه مي توان تو را گفت، تو را نوشت. قلم در ابهامِ شناختت مانده است. انسان، در زيبايي كامل در تو متجلي است.
چه كسي را مي توان يافت كه در هنگام توهين، در هاي وهوي كشنده انبوه مردمان، در كوچه هاي تهمت و تحقير، در خنده هاي شوم پليدان، آرام و بي هراس اين گونه پرصلابت و قاطع، رگبار تند سخن را بر قلب هاي سخت خفتگان، چون آتشي مذاب جاري كند.
كيست كه در چنين هنگامه سراسر خون و رنج و درد و تنهايي، هنوز فريادي براي كشيدن و سخني براي گفتن و تواني براي ايستادن داشته باشد.
خدايا چگونه باور كنم، چگونه مي توانم شانه هاي ظريفي را در زير كوهساران سنگين اين همه فاجعه، ايستاده ببينم؟
زينب(س) آيه هاي توانايي انسان را نوشت و سرود قدرت ايمان را سرود و شعر بلند رسالت را نگاشت.
- شنبه ۰۹ اسفند ۹۹ ۰۸:۴۶ ۲۰ بازديد
- ۰ نظر